స్వప్నాంజలి

ఎవరెస్టు మీద నిలబడి సూర్యోదయాన్ని చూస్తున్నాను. కానీ నా మనసు ఆ సుందర దృశ్యాన్ని ఆస్వాదించే స్థితిలో లేదు. అసహనంతో కాసేపు అటూ ఇటూ పచార్లు చేసాను. ఇంకా అంజలి రాలేదేంటి?? చిరాకనిపించి తాగుతున్న టీ కప్పుని పక్కనున్న డ్త్రైనేజీలోకి విసిరేసాను. వెనకాల కిలకిలా నవ్వు వినిపించింది. తిరిగి చూద్దును కదా! అంజలి!!
మొహంలోని ఆనందాన్ని దాచుకుని బుంగమూతి పెట్టుకున్నాను.
"ఏంటో, అబ్బాయిగారికంత కోపం??"
"నాకా! నాకెందుకూ కోపం?? నువ్వేమన్నా ఆలస్యంగా వచ్చావు గనుకనా నాకు కోపం రావడానికి..." ఉక్రోషంగా అన్నాన్నేను.
తను మళ్ళీ నవ్వింది. తను అలా నవ్వుతుంటే నా కోపాన్ని కట్టిబెట్టి నాకూ నవ్వాలనిపించింది. కానీ బలవంతాన మళ్ళీ కోపం తెచ్చుకున్నాను.
"కామన్ గా అబ్బాయిలు లేటుగా వచ్చారని అమ్మాయిలు కదా అలిగేది!" అంది తను నన్ను ఏడిపిస్తునట్టు.
"అంటే... అలిగే హక్కు అమ్మాయిలకే ఉందా!" రెట్టించాను నేను.
తను నవ్వి నా పక్కన కూర్చుంది. గోముగా "సారీ! ఇంకెప్పుడూ లేటుగా రాను. సరేనా..." అంది.
ఆ చిన్నమాటకే నేను ఐసైపోయాను. ఐనా చివరి ప్రయత్నంగా "నువ్వెప్పుడూ ఇలాగే అంటావు" అన్నాను.
అంజలి సమాధానం చెప్పలేదు. నా కళ్ళల్లోకి చూసి నవ్వింది. నేనూ నవ్వేసాను.
"ఇన్నాళ్ళూ ఏమైపోయావు?" తను అడిగింది.
"ఊరికే అలా షికారెళ్ళాను" నేను సమాధానమిచ్చాను.
"ఎక్కడికి"
నేను సమాధానం చెప్పలేదు. లేచి నిలబడి ఆకాశంలోని అల్మారా తలుపు తెరిచాను. ఒక పెట్టె తీసి ఆమె ముందు ఉంచాను.
"ఏంటిది" ఆమె ఉత్సాహంగా అడిగింది.
"తెరిచి చూడు"
తెరుస్తూనే ఆమె కళ్ళు విప్పారాయి. అందులో రెండు వందలకు పైగా అరలు. ప్రతి అరలోనూ మట్టి. అర బయట ఒక లేబిల్.
నేను నవ్వుతూ "లాస్ట్ టైమ్ మనం కలిసినపుడు ఏమన్నావో గుర్తుందా?" అన్నాను.
తను ఇంకా ఆశ్యర్యం నుండి కోలుకోలేదు.
"ప్రపంచంలోని అన్ని దేశాల soil ని సెకరించాలన్నది నీ చిన్నప్పటి కోరికని..."
"అందుకని..." నా మాటలని మధ్యలోనే కట్ చేసింది."దేశాలన్నీ తిరుగుతూ మట్టి ఏరుకుంటూ కూర్చున్నావా ఇన్నాళ్ళూ!"
ఒక్కక్షణం హర్టయ్యాను.
"నీకు నచ్చలేదా..."
తను చప్పున నా నెత్తిన మొట్టింది."మొద్దూ! ఇంత అభిమానంతో నాకోసం తెచ్చిన బహుమతి నచ్చకపోవడమా!"
ఆమె కళ్ళల్లో తడి నా దృష్టి ని దాటి పోలేదు.
"ఐనా నేను నీ కోసం తిరగలేదులే..." అన్నాను.
"మరి..."
"ప్రతీ కంట్రీలోనూ ఒక్కో గర్ల్ ఫ్రెండుని మెయిన్టైన్ చేస్తున్నాలే! అందర్నీ పలకరిద్దామని వెళ్ళి... పనిలో పనిగా...."
తను ఫక్కున నవ్వింది. "అబ్బో. మనకంత సీను కుడానూ!"
తన నవ్వులో నేనూ జత కలిపాను.
చుట్టూ ఉన్న ఆకాశం కరిగిపోయింది.
**********************************

కనుచూపు మేరలో ఎక్కడ చూసినా ఇసక! సహారా ఎడారిలో ఇద్దరమూ ఒకరి చెయ్యి ఒకరు పట్టుకుని నడుస్తున్నాము. "ఇక్కడకు తీసుకొచ్చావెందుకు?" అన్నాను. తనేం మాట్లాడలేదు.
తన వంక చూసాను. గులాబీ రంగు టాప్, వైట్ స్కర్ట్ లో దేవకన్యలా ఉంది.
"ఈ రోజు చాలా బావున్నావు" అన్నాను.
ఐనా తనేమీ మాట్లాడలేదు.ఎందుకో ముభావంగా ఉంది ఈ రోజు కలిసినప్పటి నుంచి.
అప్పుడు గమనించాను తన చెంపల చివర కన్నీటి చారికలని! నా గుండె ఆగినంత పనైంది.
తన భుజం మీద చెయ్యి వేసి "ఏమైందిరా అంజలీ!" అని అడిగాను.
తను నా భుజం మీద తల వాల్చి కూర్చుని ఏడవడం మొదలుపెట్టింది. నేను ఓదార్చే ప్రయత్నమేమీ చెయ్యలేదు.
ఆమె అలా కాస్సేపు తనివి తీరా ఏడ్చింది. ఆ తర్వాత ఆమే " పరీక్ష ఫెయిలయ్యాను రా!" అంది.
ఏం జరిగిందోనని కంగారు పడుతున్న నాకు ఆమె బేల గా ఈ విషయం చెప్పిన తీరుకు నవ్వొచ్చింది. కానీ సంభాళించుకున్నాను. తను అలా మాట్లాడుతుంటే వింటూ కూర్చున్నాను.
కాస్సేపటికి తను కాస్త తెప్పరిల్లింది. కానీ ఇంకా మొహంలో ఆ బాధ కనిపిస్తూనే ఉంది.
"ఇంట్లో వాళ్ళకి ఎలా చెప్పాలో అర్ధం కావట్లేదురా!" అంది బేలగా. వాళ్ళ నాన్నంటే అంజలికి చాలా భయం.
"పర్వాలేదురా" నేనన్నాను. "పేరెంట్స్ పైకి కఠినంగా కనిపించినా వాళ్ళకి మాత్రం నీ మీద ప్రేమ ఉండదా చెప్పు?
నువ్వు ఇలా ఏడుస్తున్నావని తెలిస్తే వాళ్ళెంత బాధ పడతారో తెలుసా?? ధైర్యంగా వెళ్ళి ఇంట్లో ఈ విషయం చెప్పు. ఈ సారి ఖచ్చితంగా పాసవుతానని హామీ ఇవ్వు నువ్వు definite గా పాసవుతావు. సరేనా!" అని బుజ్జగించాను.
ఆమె తలూపింది. మా చుట్టూ ఉన్న ఎడారి పూల తోట గా మారింది.
చాలా అమాయకంగా నా భుజం మీద తల ఆన్చి "నువ్వు లేకుండా ఎలా బతకగలనురా?" అని అడిగింది.
ఆ క్షణం నాలో చెలరేగిన భావాలని ఎలా చెప్పను??
తనతో " నీ సంగతి తెలీదు. నేను మాత్రం నువ్వు లేకుండా బతకలేను. I LOVE YOU" అని చెప్పాలనిపించింది.
ఊహూ. ఇది సమయం కాదు. చెపుతాను. తనని మళ్ళీ సారి కలిసినపుడు చెపుతాను. ...
************************************
మేమున్న తోటలోని ప్రతీ పువ్వు వాడిపోయి ఉంది. నా అంజలి వదనం కూడా! ఆ రోజు తర్వాత 8 నెలల దాకా అంజలి నాకు కనబడలేదు.ఇదిగో, మళ్ళీ ఇప్పుడు.!
"ఇన్ని నెలలూ ఏమైపోయావు అంజలీ" గొంతు పెగల్చుకొని అడిగాను.
తను చాలాసేపు మౌనంగా ఉంది. ఆ తరువాత అంది.
"రేపు నా పెళ్ళి"
విచిత్రంగా నేను షాక్ తినలేదు. ఎందుకో నాకు ఇది ముందే తెలిసినట్టనిపించింది.
"అంజలీ... నేను.. నిన్ను... i l.."
"నాకు తెలుసు." తను నా మాటలని మధ్యలోనే ఆపేసింది. తరువాత నెమ్మదిగా అంది.
"మన ఆఖరి కలయిక తరువాత నేను ప్రేమలో పడ్డాను"
నా మెదడు మొద్దు బారి పోయినట్టైంది. నా అంజలి... ఇంకొకరి ప్రేమలో... ఎలా?? ఎందుకు??
తను బుజ్జగిస్తున్నట్టు చెపుతోంది.
"అర్ధం చేసుకోరా! నువ్వంటే నాకెంత ఇష్టమైనా నువ్వు కేవలం నా స్వప్నానివి.వాస్తవానివి కాదు. మన ఈ కలయికలు ప్రతీ రాత్రి నేను కనే అందమైన కలలు. అంతే!"
"మరైతే నన్నెందుకు కల గన్నావు?" నేను కోపంతో అరిచాను." నన్నెందుకు నీ కలల్లో సృష్టించుకున్నావు?? నాతో ఎందుకు స్నేహం చేసావు? నీ కష్టాలు, సుఖాలు నాతో ఎందుకు పంచుకున్నావు??"
ఆమె తల వంచుకుంది.
"ఏమో! నా భావాలను పంచుకునేందుకు ఒక అందమైన ప్రేమికుడు కావాలని నేను ఆశ పడ్దానేమో! అందుకే నా మనసు కలల్లో నిన్ను సృష్టించి ఉండవచ్చు! అందుకే, పుస్తకాల్లో, సినిమాల్లో చూసిన సంఘటనలే నీతో జరిగినట్టు కలలు కని ఉండవచ్చు. అందుకే నాకు నిజ జీవితంలో ప్రేమికుడు దొరకగానే నీ కలలు రావడం ఆగిపోయాయి. అందుకే నేను నీకు ఈ స్వప్నలోకంలో కనిపించలేదు.
కానీ రేపు నా పెళ్ళి. ఎందుకో మళ్ళీ నువ్వు గుర్తొచ్చావు. అందుకే మళ్ళీ ఈ కల..."
నాకు ఏం మాట్లాడాలో తెలియలేదు.
తను కొనసాగించింది.
"బహుశా, నిన్ను ఏ రోడ్డు మీదో, రైలు లోంచో క్షణకాలం చూసి ఉంటాను. ఆ రూపాన్నే నా మనసు నా కలల ప్రేమికుడిగా పరిచయం చేసి ఉంటుంది"
నాకు ఏడుపు వచ్చింది.
"అంతేనా? నేను కేవలం నీ కలనేనా! ఇంకేమి కానా??"
తన గొంతు గద్గదమయింది.
"కాదురా! నువ్వు నా కలవు మాత్రమే కాదు. ఆ దశని నువ్వు ఎప్పుడో దాటిపోయావు. నువ్వు నా జ్నాపకానివి. ప్రతీ అమ్మాయీ తన ప్రియుడి గురించి కలలు గంటుంది. నువ్వు నా కలలోకొచ్చి నా ప్రియుడివయ్యావు.కానీ వాస్తవాన్ని నేను మార్చలేను. మళ్ళీ నీ గురించి కల గంటానో లేదో నాకు తెలియదు. అంటే మళ్ళీ నిన్ను చూడటం కుదరకపోవచ్చు..."

తను నా గుండెలపై వాలింది. నేను తన భుజాలపై తల వాల్చాను. అలా ఎంత సేపు గడిచిందో తెలియదు. తను
అంది.
"నాకు మెలుకువ రాకుండా ఉంటే బావుండునురా!"
కాసేపటిలో చేజారిపోతున్నదని తెలిసినా నేను ఆమెని గట్టిగా పొదివి పట్టుకున్నాను.
అంజలికి మెలుకువ వచ్చే సమయం, నా స్వప్నాంజలి నాకు వీడ్కోలు పలికే సమయం వస్తుందని భయపడుతూ కళ్ళు మూసుకున్నాను.
****************************
కథ వెనుక కధ:
ఇక్కడి దాకా చదివాక కూడా మీకు మతి భ్రమించకుండా ఉంటే ఇహ ముందుకు వెళ్ళండి.
నేను చెప్పాలనుకున్న విషయాన్ని ఎల్లా చెప్పానో, ఎంత వరకూ succeed అయ్యనో నాకు తెలియదు. మొత్తం కధ రాసిన తరువాత ఓ సారి చదివితే బాగుందనిపించింది. మళ్ళీఇంకోసారి చదివితే నాకు పిచ్చి ఎక్కిందేమో నని భయం వేసింది. సర్లే, మనకి ఫ్రీ గా ఓ బ్లాగు ఉంది కదా అందులో రాసి జనాలని హింసించేద్దామని ఇలా ఎక్కించేసా...
అవిడియా వచ్చినప్పుడు చంకలు గుద్దుకున్నాను గానీ చదివిన తరువాత ఈ కధ పైన్ జిమ్ కేరీ "Eternal Sunshine of the spotless mind", "Truman Show" సినిమాల ప్రభావం ఉందని అర్ధమైంది. అప్పటికే too late!
మిమ్మల్ని హింసిస్తే క్షంతవ్యుడని!

కాకినాడ క్లూసెనర్!

నిన్న ఆఫీసులో పనెక్కువై రాత్రి ఉండిపోయాను. పదకొండు కొట్టేసరికి నైట్ షిఫ్టులు చేస్తున్న యూత్ అంతా క్రికెట్టాడ్డానికి రడీ అయిపోయారు. క్రికెట్టంటే గ్రౌండులో కాదు. మా ఇరుకు ఆఫీసులోనే. cubicles మధ్యలో ఉన్న ప్లేసు మా పిచ్. కంపూటర్లకి, లైట్లకి తగిలినా ప్రమాదం లేని మెత్తని స్పాంజి బాలు. ఏదో క్యూబికల్ నుండి విరగ్గొట్టిన ప్లాస్టిక్ కర్ర బాట్టు. ఆ క్యుబికల్ కి తగిలితే టు. ఈ క్యూబికల్ కి తగిలితే ఫోరు. సీలింగుకి తగిలితే అవుటు. వన్ స్టెప్పు క్యాచులు.

ఇలా వాళ్ల సొంత మాన్యువల్ అన్నమాట!

(ఈ అలవాటు మన రక్తంలోనే ఉందనుకుంటా! ఆరడుగుల ఖాళీ దొరికితే చాలు, అందుబాటులో ఉన్నవాటినే బాట్టు, బాలు చేసుకుని మనకి మనమే కొత్త రూల్సు పెట్టేసుకుని ఆట మొదలెట్టేస్తాం.)

నేను ఊరుకోవచ్చు కదా? ఊహూ... వర్కు తెల్లవార్లూ ఉండేదే కదా కాస్సేపు రిలాక్సవుదామని నేనూ చేరిపోయాను. ఆ తర్వాత కద చెప్పేముందు మీకు నా ఫ్లాష్ బ్యాక్ చెప్పాలి.......

***************************************

నేను క్రికెట్టులో కొంచెం వీకు అంటే అది understatement of the century అవుతుందన్నమాట.

నాకు ఊహ తెలిసి మొదట క్రికెట్టు ఆడింది మా అన్నయ్యతో. మనకంటూ సొంత గ్యాంగు తయారైనాక మన క్రికెట్టు సరదా మరీ పెరిగింది. కానీ ఇక్కడే మా బండారు శివ గాడు నాకు తీరని ద్రోహం చేసాడు. చూడ్డానికి పిట్టలా ఉంటానని, మాస్టారు గారి అబ్బాయినని, గట్టిగా బౌలింగు చేస్తే ఆడలేననీ నాకు స్పెషలుగా బౌలింగు వేయించేవాడు. మన కి బౌలింగు వేరే! ఫీల్డింగు వేరే! అలా ఉత్తుత్తి క్రికెట్టు ఆడుతూ ఐదో క్లాసు వరకూ గడిపేసాను. ఆరో క్లాసులో కాకినాడకి వచ్చిన తరువాత నా క్రికెట్టు జీవితం మలుపు తిరిగింది.

మేముండే కాలనీలోని పిల్లల గ్యాంగుతో కలిసి ఆడటం మొదలెట్టాను. అక్కడ నా కెరీరు సచిన్ రేంజిలో లేకపోయినా కాంబ్లి రేంజ్ లో పడుతూ లేస్తూ సాగేది.అంతలో నా దృష్టి ఎదురుగా గ్రౌండులో ఆడుతున్న మా అన్న గ్యాంగు మీద పడింది. ఈ పిలకాయలతో ఆడితే ఏముంది మజా? ఆడితే అలా గ్రౌండులో ఆడాల అనుకున్నాను. అదే తడవగా వెళ్ళి ఆ గ్యాంగులో చేరిపోయాను. అక్కడి నుంచి మొదలయ్యాయి మన కష్టాలు.

మనకొచ్చిన ఆటా అంతత... ఆడేది నైన్తు, టెన్తు చదివే వాళ్లతో... వాళ్ల మధ్యలో బాగా తేలిపోయాను. వాళ్ళు కూడా మొదటలో భరించినా తర్వాత్ మొహమాటపడటం మానేసారు. అలా నేను ఆటలో అరటిపండునైపోయాను.
నేను బ్యాటింగ్ చేస్తుంటే అంతా నాకు మూడడుగుల దూరంలో కాసేవారు. బాలు వేసేసరికి నేను క్రీజులో ఓ చిన్న సైజు
భరతనాట్యం చేసేవాడిని.

నేను బౌలింగు చేస్తే ఆ బాలు బ్యాట్స్ మేన్ దగ్గరకి వెళ్ళడానికి ఐదారు స్టెప్పులైనా తీసుకునేది. దానికోసం ఎదురు చూసీ, చూసీ వాడికి శోష వచ్చేది.

నేను ఫీల్డింగు చేసే చోట కి బాలు వస్తే బ్యాట్స్ మేన్ కి పండగే... ఒక రన్ను వచ్చేచోట మూడు రన్నులు తీసేవారు. నేను త్రో విసిరితే అది బౌలరు దగ్గరికి నిక్కుతూ, నీలుగుతూ సర్కార్ ఎక్స్ ప్ర్రెస్సులా వెళ్ళేది.

జనాలు కేచ్ పట్టడం చూస్తే నాకెందుకో అద్బుతం చూసినట్టుండేది. నా స్ట్రాటజీ ఐతే రెండు చేతులూ దగ్గరికి తెచ్చి బాలు వస్తున్న దిశలో పెట్టి కళ్ళు మూసుకోవడమే!
ఇన్ని అవలక్షణాలున్న మనకి అక్కడ నిక్ నేమ్ ఏంటో తెలుసా! "క్లూసెనర్". నిజ్జంగా...! మీకు వెంటనే ఆ పేరు ఎగతాళిగా పెట్టినట్టు అనిపించవచ్చు. కానీ అది ఎగతాళి కాదనే నా నమ్మకం. ఎందుకో వాళ్ళు పిలిచే ఆ పిలుపులో హేళన ధ్వనించేది కాదు. ఏదేమైతేనేం, అలా నా పేరు అక్కడ క్లూసెనర్ గా ఫిక్సైంది.

ఇన్ని misadventures మధ్య నా కన్ను మా క్లాసు క్రికెట్ గ్యాంగు మీద పడింది. క్లాసులో క్లవరుగా మనకు కొంత ఫాలోయింగు ఉండేది. దాన్ని ఉపయోగించి టీములో ప్లేసు కొట్టేసా! కానీ కధ మామూలే! అదేంటో, నేను బ్యాట్టు ఎత్తేసరికి బాలు సర్రుమని పక్కనుంచి వెళ్ళిపోయేది. ఇహ లాభం లేదని టెంపరరీ రిటైర్ మెంటు ప్రకటించా.

నా సెకండు ఇన్నింగ్సు నా నైన్తు క్లాసులో మొదలై ముగిసింది. ఈ సారి మరీ ఘోరంగా! మా అజయ్ గాడు బౌలింగు చేస్తుంటే వాడి స్పీడు చూసి భయపడ్డ నన్ను చూసి నా బద్ధ శత్రువు రామ్మూర్తి గాడు ఎగతాళి గా నవ్విన నవ్వు ఎప్పటికి మరిచిపోలేను.

ఇహ లాభం లేదని నిరాశ పడుతున్న తరుణంలో వరంలా దొరికింది EA SPORTS వారి CRICKET 2002.
గ్రౌండులో కొట్టాలన్న షాట్లన్నీ కంప్య్యూటరు ముందు కూర్చుని ఎడాపెడా బాదేసా.. లెక్కపెట్టడానికి కూడా చిరాకు వచ్చేన్ని సెంచరీలు చేసేసా. ఇలా రెండేళ్ళు ఆడేసరికి ఇంకేంటి మనం మళ్ళీ ఫాంలోకి వచ్చేసామనే బలమైన భ్రాంతి వచ్చేసింది. దాంతో ఇంటర్ లో మళ్ళీ గ్రౌండులో కి అడుగు పెట్టాను.
రెండు బాల్సు ఆడేసరికి మత్తు దిగిపోయింది. కంప్యూటరు ముందు కూర్చుని కీలు నొక్కడానికి నిజంగా ఆడటానికి చాలా తేడా ఉందని అర్ధమైంది. దానితో ఇహ క్రికెట్ కి రాం రాం చెప్పేసి చక్కగా మళ్ళీ నా వీడియో గేములో సెంచరీలు కొట్టుకోవడం మొదలెట్టా.

అలా అని నా ఈ ఫ్లాషు బ్యాకులో అన్నీ చేదు గుర్తులే అనుకోకండి. After all, every dog has its day!
అలాగే నాకూ ఓ రోజు ఉంది. నేను సెవెన్త్ లో ఉండగా సిక్స్తు కుర్రాళ్ళతో జరిగిన ఆటలో మా వాళ్ళంతా వరసగా టపా కట్టేస్తుంటే ఓ పక్క నేను నిలబడ్డాను. మనం రన్నింగులో కూడా వీకేనని టీం మేనేజ్ మెంటు మనకి బై రన్నరుని ఇచ్చింది. వాడి సహాయంతో అష్టకష్టాలు పడుతూ ఐనా సరే, ఒకట్లూ రెళ్ళూ తీసాను. చివరకి ఆ బైరన్నరు అత్యుత్సాహానికి బలై నేను రన్నవుటయ్యే సరికి నా స్కోరు 13. అదే నా జట్టు స్కోరు కూడా.
ఇప్పటికీ ఆ ఒక్క ఇన్నింగ్సు తప్ప నాకు చెప్పుకోవడానికింకేమీ లేదు.
******************************************
మొత్తానికి నిన్న రాత్రి ఏడేళ్ల తర్వాత మళ్ళీ క్రికెట్ ఆడాను. సరే క్యూబికల్ క్రికెట్టే కదా... ఆడలేకపోతానా అని ఆశ పడ్డాను.
ఊహూ... నా ఆశ అడియాశే అయింది. ఆడిన పది మ్యాచుల్లో నా స్కోర్లు ౦,౦,౦,౦,౦,౦,2,0,0,0.
నా టాలెంటు కొలీగ్సు కి కూడా తెలిసిపోయింది. నేనెన్ని రన్సు కొడతానని లెక్క పెట్టడం మానేసి, నేనెన్ని బాల్సు ఆడతానా అని లెక్కేసుకోవడం మొదలెట్టారు. నా మీద నాకే అసహ్యం వేసిందంటే నమ్మండి.
అలా అని మళ్ళీ ఆడటం మానేస్తానని అనుకుంటున్నారేమో? నాకస్సలు సిగ్గు లేదు. ఏడేళ్ళ తర్వాత మళ్ళీ బ్యాట్టు పట్టాను. ఎలా వదిలేస్తాను చెప్పండి. రేపు మా టీము అవుటింగు కి వెళుతోంది. బీచ్ క్రికెట్టు ఆడటానికి మా వాళ్ళు ప్లాను చేస్తున్నారు. ఎలాగోలా దూరిపోతా. ఎన్ని అవమానాలెదురైనా సరే... for the love of cricket!
wish me luck!